به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، بتن در مفهوم وسیع ترکیبی محسوب می شود که در آن یک ماده چسبنده چند جزء جامد را به هم چسبانده باشد. در بتن ممکن است علاوه بر سیمان و سنگدانه‌ها، از سرباره کوره‌ها، مواد مضاف، گوگرد، مواد افزودنی، پلیمرها و الیاف نیز استفاده شود.
با توجه به گسترش و پیشرفت علم و پیدایش تکنولوژی‌های فراوان در قرن اخیر، شناخت بتن و خواص آن نیز توسعه قابل‌ملاحظه‌ای داشته است، به‌نحوی‌که امروزه شاهد انواع مختلف بتن با مصالح مختلف هستیم که هر یک خواص و کاربری مخصوص به خود را داراست.
ورود فناوری نانو به صنعت بتن، موجب پیشرفت بیش از پیش این حوزه از علم شده است.
محمدحسین مبینی، مجری طرح، هدف از انجام این طرح را ارزیابی تأثیر ابعاد مختلف نانوذرات سیلیس بر خصوصیات مکانیکی و ریزساختاری بتن عنوان کرد و گفت: با استفاده از بتن بهبود یافته می‌توان با المان‌های سازه‌ای کوچکتر و در نتیجه صرف مقادیر کمتری از بتن به مقاومت مورد نیاز رسید و همچنین دوام و طول عمر سازه بیشتر از بتن معمولی خواهد بود که این موضوع افزایش صرفه اقتصادی را در پی دارد.
وی افزود: افزودن نانوذرات سیلیس با نسبت سطح به جرم و فعالیت بالا موجب انجام بیشتر واکنش‌های مطلوب شده و این موضوع منجر به بهبود خواص مکانیکی بتن می شود.
مبینی خاظر نشان کرد: «در این پژوهش نانوذرات سیلیس با ابعاد و درصدهای مختلف به مخلوط بتن افزوده شده و بتن‌های تولید شده از حیث خواص مکانیکی، ریزساختار و مقاومت الکتریکی مورد ارزیابی قرار گرفتند.
این تحقیقات حاصل تلاش‌های دکتر محمدحسین مبینی- دانش‌آموخته مقطع دکترای دانشگاه صنعتی شریف- پروفسور علیرضا خالو- عضو هیأت علمی دانشگاه صنعتی شریف و پیام حسینی- دانشجوی مقطع دکترای دانشگاه کارولینای شمالی آمریکا- است.
نتایج این کار در مجله Construction and Building Materials (جلد ۱۱۳، سال ۲۰۱۶، صفحات ۱۸۸ تا ۲۰۱) به چاپ رسیده است.
نظر شما